Jakże piękny jest blask księżyca,zniewala nasz umysł i upaja duszę…jak mglisty welon wciąż nas zachwyca,i z serca wyrywa smutków głuszę…On nas otula swą twarzą bladą,gwiazdami oświetla nasze posłania…by za chwilę z niebiańską paradą,przejść w srebrzyste migotania…Zwiedźmy go dzisiaj swoim uśmiechem,by zamknął swe oczy na chwilę łaskawe…a my po cichutku z anielskim echem,skradnijmy Mu jego srebra skrawek…I nie żałujmy tej nocnej kradzieży,choć nam niepokój zadrży w źrenicach…bo trudno nawet nam samym uwierzyć,że wszystko przez ten blask księżyca…Ukryjmy ten srebra kawałek mały,w szkatułkę wspomnień zaczarowaną…by kiedyś ,gdy będzie mniej okazały,oddać Mu jego własność przechowaną…I znów swym blaskiem nas zachwyci,w podzięce za depozyt w szkatule…spełni marzenia,do tańca pochwyci,i do snu ukołysze nas bardzo czule.
Moje marzenie 