Było ciemno i cicho, gdy przez szybę spojrzałam, krople deszczu wiatr gonił, twarz Księżyca ujrzałam. Spojrzał na mnie i odrzekł „Czemu sama tak stoisz”… Czemu łzy w Twoich oczach, Powiedz czego się boisz”?. Nic powiedzieć nie mogłam, w twarz Księżyca wpatrzona, stałam nadal w tym mroku, niczym zauroczona. Blask Księżyca pojaśniał, nagle smutek gdzieś minął, i srebrzystym płomieniem, Anioł nocy tu spłynął. Szatą okrył mą duszę, zatroskaną, zmęczoną, Śpij spokojnie”- powiedział, ja Ci będę ochroną. Czy jak zbudzę się rano, również Anioł zawita? Czy utuli mnie za dnia, o me troski zapyta? Nikt sam nie jest na świecie, niesie sam ile zdoła, każdy ma pomocnika, w dzień..czy w nocy..Anioła.
Moje marzenie 