Miłość jest dziwna… strasznie nerwowa, coś chce powiedzieć, ale się boi, słowa zbyt wielkie – w spojrzeniach chowa, odwagę miewa tylko w snach swoich. Miłość jest dziwna… trochę szalona, jakby zbyt wiele piła szampana, sama od siebie uzależniona, piękna, lecz krucha – jak porcelana. Miłość jest dziwna, gdyż tęskni stale, skrzynkę na listy sprawdza co chwilę, do pamiętnika swe chowa żale a w sercu miewa czarne motyle… Miłość jest dziwna… to pewność taka, która z bezmiaru pytań się składa, ma w sobie chory upór maniaka co za swe czyny nie odpowiada… Miłość jest dziwna… żyjąc umiera, jest słodko-kwaśna i stało-zmienna zimno-gorąca, fałszywo -szczera… To dzienno-nocny raj i gehenna… Na krętych ścieżkach codzienności Którymi los prowadzi nas Tak mało miejsca dla miłości I chwil gdy w miejscu stoi czas Szukamy skarbów tego świata Wierząc, że dla nich warto żyć Lecz to, co w życiu najcenniejsze To kochać i kochanym być Szukamy tak samo, tęsknimy tak samo Marząc o szczęściu budzimy się rano I w samotności pragniemy miłości Bo bez niej ciężko żyć Spadają kartki z kalendarza Samotne serca rani czas A miłość wciąż się nie przydarza I szczęścia czar omija nas Miłości świat Ci podaruje Tak wiele, ile z siebie dasz Choć cierpisz, gdy Ci jej brakuje To nie doceniasz, gdy ją masz Szukamy tak samo, tęsknimy tak samo Marząc o szczęściu budzimy się rano I w samotności pragniemy miłości Bo dla niej warto żyć..
Moje marzenie 